به گزارش روابط عمومی معاونت جهاد سازندگی بسیج دانشجویی،  

جهادگران کردستانی رهسپار دیار گمنام ها می شوند تا در کنار مردمان دور دست هجرت را بیاموزند و بیازمایند.

دیروز جوانان پشت سنگر با توپ و خمپاره جواب دشمن بعثی را می‌دادند اما امروز دانشجویان جانانه و با دلی عاشق وقت فراغت خود را در دل کوه‌ها و مناطق محروم و کور همانند روستاهای محروم کردستان سپری کرده و هنر اصیلی را از روحیه ایثار به نمایش می‌گذارند.

چه تفاوتی است از اینکه تفنگ دست بگیری و شبانه فتح‌المبین و کربلای ۵ را در خاک‌های شلمچه و طلائیه به باور آوری و یا با دستی خالی اما پر از عزم و اراده و تخصص گرد محرومیت را از چهره کودکان, زنان و مردان روستایی استانت برداری.

بسیج دانشجویی استان کردستان امروز با بکار‌گیری  دانشجویان مشتاق کردستانی کوله‌ باری پر از مهر را روانه نقاط کور و محروم روستاهای محروم بخش حسین آباد سنندج کرده و دست پر عطوفت انقلاب اسلامی را با عزم پر برکت بسیجیان بر کودکان، زنان، مردان و جوانان روستایی و محروم نوازش می‌دهد.

اینان دانشجویان جهادگری هستند که مشتاقانه به دل محرومیت می‌زنند تا دل‌های دردمند خالی از آبادانی این مناطق را احیا کرده و زنگارهای دل خود را نیز سامان ببخشند.

در اردوی جهادی دانشجویانی حضور دارند که بیل دست گرفتن برایشان افت کلاس ندارد, که عملگی کردن برای صاحبان انقلاب را کم ارزش نمی‌دانند, که نشاط جهاد را با لبخند‌های سوری عوض نمی‌کنند, دانشجویانی که فارغ از هر اندیشه سیاسی خدمت به پابرهنه‌گان را سرلوحه کارشان قرار دادن, دانشجویانی که کار پژوهشی را فقط زیر سقف آزمایشگاه انجام نمیدن! بلکه میتوانند مشکل یک روستا را علمی حل کنند و …

دانشجویانی که همه اوقات سال را صرف تحصیل کرده اند، امروز آمده اند تا زکات آموزه‌های خود را با آموختن بپردازند و به این باور خواهند رسید که اینجا دانشگاهی دیگر برای اندوختن و یادگیری است,آری اینجا درس‌هایی می‌آموزند که در هیچ کلاس و دانشگاهی آموزش داده نمی شود.

دانشجویانی که در گرمای سوزان تابستان تفریح و خوشی را در کنار روستائیانی می بینند که از قلم افتاده دوربین های دیدبانی مسئولان مختلف هستند.

آری دانشجویان جهادگر استان کردستان در صحنه دلدادگی وعشق به معبود، خدمت به محرومان را سرلوحه اعمال خویش قرار داده اند تا بتوانند هم در راه خود سازی و تهذیب خویش باقیات و صالحاتی پیشه کنند و هم لبخند را بر روی لبان کسانی بنشانند که به معنای واقعی کلمه محرومند.

آنان بدون هیچ چشم داشت معنوی و حقوق و پاداشی در مقابل کار خود، اردوهای جهادی را فرصتی پر غنیمت برشمرده اند تا علاوه بر دستگیری و مهرورزی و کمک به هم نوع، هدف بزرگ انقلاب را که همانا خدمت رسانی به مردم و تلاش برای رفاه حال انها است در بطن جامعه تزریق کنند.

جهادگران بی مزد و منت دانشجویی، این روزها برخلاف آنانی که می توانستند بسازند اما با طمع ورزی اعتماد مردم را به نظام و انقلاب تخریب کردند، به گوشه گوشه ی مناطق محروم روستاهای استان قدم میگذارند تا بسازند ویرانه هایی را که از عدم غفلت مسئولین در زندگی و ذهن مردمان این دیار اتفاق افتاده است و تنها حقوقی که دریافت می کنند و ارزشمند تر از رقم حقوق های نجومی برخی مدیران است لبخندی است که  بر لبان مردمان محروم می نشیند.

یکی از دانشجویان جهادگر میگفت: ما رفتیم و گفتیم و به گفتن بسنده نکردیم, آدم باید اهل باشد, اهل همان حرفی که می‌زند, ما رفتیم و حرف زدیم و آستین‌هایمان بالا رفت که بگوییم ما شبیه حرف‌هایمان هستیم, دست به آجر شدیم, دست به بیل, این‌ها همه‏، نه یعنی که ما کاری کرده‌ایم. یک‌بار خانه‌ی پیرزنی که بی‌سقف و ستون است را تمیز می‌کنیم, یک‌بار اتاقی از خانه‌ای را سفیدکاری می‌کنیم, یک‌بار پنجره‌ای روی دیواری باز می‌کنیم, یکبار هم برای شادی دل دانش آموزان دیوار کلاس های درسشان را رنگ آمیزی میکنیم, روی دیوار حیاط مدرسه نقاشی میکشیم, کار تیم دامپزشکی متفاوت از ماست, آنها در تک تک خانه ها حضور پیدا میکنند و به معاینه دام های آنها میپردازند, تیم پزشکی هم به ویزیت رایگان مردم روستا می پردازند, البته کلاسهای آموزشی بهداشت فردی هم برگزار می کنند و عده ای هم…. ما کاری نکرده‌ایم.

وی ادامه می دهد: بچه‌ها لباس کار پوشیده‌اند و می‌آیند به استقبال کیسه‌های گچ. بعد با بشکه و تخته داربست می‌بندیم, یک نفر گچ می‌سازد, یکی ماله به ‌دست می‌شود, دو نفر قلم‌مو و رنگ برمی‌دارند و به تن بی‌روح نرده‌ها می‌رسند, کسی هم اگر مانده، وسط کار می‌شود و رتق‌وفتق امور می‌کند.

این دانشجوی جهادگر کردستانی افزود: اما قضیه دانشجویان جهادگر خواهر متفاوت از برادران است دانشجویان دختر در مدرسه و یا مسجد روستا فعالیت های فرهنگی انجام می دهند، از آموزش خیاطی و آشپزی تا قرآن و احکام و مشاوره خانواده به خانم های روستا و برای کودکان و نوجوانان هم برنامه دارند، در مسجد و یا مدرسه روستا نشسته اند و هرکسی مشغول آموزش مهارتهای خود به روستاییان است، خانم ها هم با دقت گوش می دهند و سعی می کنند انجام دهند.

یکی دیگر از دانشجویان جهادگر گفت: نه، اینجا خستگی راه ندارد, وقتی همه امکانات و اینترنت و تلگرام و هرچه رنگ تعلق پذیرد را از خود آزاد می کنی و می آیی در بین محرومان تازه مفهموم جهاد را لمس می کنی، اینجا آب برای خوردن به سختی گیر می آید چه برسد “دیتا” برای تلگرام، اینجا تلگرامت مستقیم به خدا وصل است و تو و خدا با هم در خصوصی هستید.

یکی دیگر از جهادگران گفت: سوال‌های بسیاری ذهن را درگیر خود می‌کند که چگونه می‌شود بعد از گذر چندین سال از عمر انقلاب اسلامی ایران و آمد و رفت دولت‌های مختلف که هر کدام خود مدعی خدمت رسانی بوده‌اند بازهم روستایی با این وضعیت که محل اسکان مردم آن خرابه‌های دهه های پیشین است وجود دارد, چگونه می شود هنوز هم روستایی را با این همه ادعای مسئولان بتوان یافت که همچون زندگی های اولیه محل آغول حیوانات به درستی از محل سکونت انسان جدا نشده است و خود عامل هزاران بیماری در روستایی می شود که امکان انتقال بیمار به بیمارستان و محل درمان را نیز ندارد.