امروز خبری از صدای دلنواز اسپیکر نبود، خودمون زودتر بلند شدیم و رفتیم برای نماز و ورزش، امروز پروژه عمرانی جدیدی شروع می‌شد، پروژه پی کنی ساختمون آشپزخونه مسجد.
بچه های کمیته پیشرفت روستا برنامه بازدید از مزارع کشاورزی و دامداری مردم رو داشتن، همزمان با شروع کار عمرانی بچه ها هم به سمت مزرعه کشاورزی رفتن یکی از صاحب های زمین های اونجا هم همراهمون بود. مهدی پسر مدیر مدرسه روستا با اینکه کلاس هشتم بود اما برای خودش زمین و گاو داشت.
از مشکلات راهش که بگذریم هواش خیلی خنک تر از خود روستا بود با اون همه زمین تحت کشت هم منطقی بود. توی راه مهدی از زمینش گفت، از اینکه علف هرز زیاد داره تا قیمت خرید گندم توسط دولت. تلمبه های نزدیک به هم نشون میداد که شیوه آبیاری اکثر کشاورز ها روش غرق آبی بود.
مهدی ما رو سره زمین باباش برد، ایشون هم از مسائلشون گفتن و با بچه ها در این مورد مشورت کردن و مطالباتشون رو گفتن. توی راه درخت میوه کُنار خیلی زیاد بود. کنار میوه کوچیکی شبیه به عناب اما با طعم سیبه. به سمت زمین بقیه کشاورز ها رفتیم و باهاشون صحبت کردیم و بچه ها نکات رو یادداشت میکردن. موقع برگشتن تقریبا ظهر شده بود. وقتی که رسیدیم به مسجد جمعیت زیادی مشغول کندن پی آشپزخونه بودن. از بچه های خودمون و بچه های روستا گرفته تا حاج علیرضا حجتی روایتگر موزه دفاع مقدس که اون روز مهمونمون شده بودن. نزدیک اذان بود که از گرما همه به مسجد پناه آورده بودن همونجا حاجی همه رو جمع کرد و مثل همیشه برامون روایت کرد، حاجی مثله همیشه برامون از خاطرات جنگ گفت.
نماز که خوندیم رفتیم برای ناهار، خورشت قیمه بدون سیب زمینی سرخ شده همراه با شوید پلو از ابداعات آشپز عزیزمون بود. غذا رو که زدیم هر کسی یه طرف دراز کشید و خوابید.
خواهران هم مثل روز های قبل فضای کاریشون رو توی سه بخش کودک، نوجوان و جوان تقسیم میکردن. بازی کردن با کودکان روستا، آموزش قرآن، شعر و سرود از جمله کارایی بود که توی گروه کودکان و نوجوانان انجام میشد. در مباحث جدی‌تر در خصوص آموزش معارف انقلاب گروه جوانان مشغول کار بودن، در این حین بررسی مشکلات و مسائل از طریق جوانان روستا هم انجام میشد.
عصر که از خواب بیدار شدیم بچه ها لباس پوشیدن که برن سر کار، این وسط یه کار دیگه که رنگ کردن مدرسه بود هم اضافه شده بود. بخاطر همین بچه ها دو تا تیم شده بودن هر دوتا کار رو با هم پیش برده بودن. به قول بچه ها کار رنگ زدن در کنار کاری که توی این چند روز توی آفتاب میکردن بهشت بود.
بچه های این طرف هم به مشکل خورده بودن، رسیده بودن به ریشه درختی که قبلا اونجا بود و که به عبارت واقعی کلمه کار سختی بود و همون یه تکه اندازه کل کار وقت گرفت اما بچه ها بالاخره تمومش کردن.
بچه‌های کمیته پیشرفت روستا برای بررسی مسائل فرهنگی روستا های اطراف، به اون روستا ها رفتن و با مردم اون روستا صحبت میکردن. مشکلات از دید فردی که توی شهر زندگی میکرد خیلی ساده و سطحی بود. اما همین موضوع سال های برای اون مردم مسئله بود و کسی به فکر درست کردنش نیافتاده بود.
بچه ها که همه روستا ها رو رفتن برگشتن مدرسه. امشب بر خلاف هر شب بعد از نماز نرفتیم مدرسه که استراحت کنیم، چون دعوت شده بودیم برای جلسه قرآن هفتگی توی خونه‌ی حاج اسماعیل صبوری مدیر مدرسه ای که توی اون اسکان داشتیم. غذا رو که خوردیم به دلیل نزدیک شدن به روزهای پایانی جهادی جلسات شبانه‌ی کمیته ها هم زیاد تر میشد و عملا یکی از اتاق ها به این زودی ها قرار نبود چراغش خاموش شه.
انتهای پیام/