امروز روز آخر کارمون بود هر کاری که انجام می‌دادیم آخرین کار این اردو توی چهل‌منی بود. آخرین والیبال، آخرین ناهار، آخرین عکس، آخرین بیل زدن، آخرین جلسه، آخرین..
بچه های عمرانی صبحانه رو خوردن و رفتن سره پروژه آخر که رنگ زدن مدرسه بود چند نفرشون هم موندن برای تموم کردن پی و شفته کردن آشپز خونه مسجد. اون روز تقریبا همه بچه ها توی کار عمرانی بودن. از رسانه و فرهنگی و پشتیبانی.
اون روز بچه های فرهنگی آخرین جلسشون رو با بچه های روستا گرفتن. توی اون جلسه بچه های گروه تعدادی از مشکلات اصلی روستا رو که توی جلسات قبلی با مردم و شورای روستا استخراج کرده بودن رو با جوانان و فعالین روستا در میون گذاشتن تا این استارت شروع کارشون برای رفع مشکلاتشون باشه.
جلسشون تا ظهر طول کشید و بعد از نماز رفتیم سراغ نهار. فکر کنم همینطور که بچه ها رشد کرده بودن علی آشپز هم دستپخش بهتر شده بود، چون از غذای روز آخرش ایرادی نمیشد گرفت‌. خواب بعد از ناهار عضو جدا نشدنی جهادیه اونم توی روز آخر که کار ها همه به یه سر و سامونی رسیده، بچه ها که از خواب بیدار شدن اون گروهی که برای رنگ آمیزی مدرسه رفته بودن تازه داشتن بر میگشتن و استراحت کنن. بچه ها رفتن سر زمین نیم ساعت بعد دود آهک و خاک فضا رو گرفته بود، از بچه های کوچیک تر تا جوون تر ها همه کمک بچه ها میدادن حتی آقای رمضانی که رانندمون بودن صدای خالی شدن تانکر آب توی گودال در برابر خنده و شادی بچه ها موقع شفته کردن عددی نبود. آخر کار به شب کشید، یه ردیف از بچه ها با فلش گوشی هاشون به خط شده بودن تا بچه ها بتونن کارشون رو بکنن، آخه شب آخر بود.
کار که تموم شد اذان شده بود، طبق معمول همه تر و تمیز شدن و رفتیم برای نماز. نماز رو که خوندیم همه کنار هم آخرین شام جهادی رو خوردیم و بچه ها تازه حساب کار اومد به دستشون، یکی از بچه ها گفت: عه امشب شبه آخره، یه لحظه همه ساکت شدن. ینفر دیگه گفت نمیشه بیشتر بمونیم خیلی زود گذشت ولی جوابی نشنید.
آخر شب بود که گفتن باید زود بخوابیم، اگر نمیگفتن هم زود میخوابیدیم چون کسی کاری نداشت که انجام بده. صبح روز بعد که بلند شدیم بچه ها همه وسیله ها رو جمع کرده بودن و آماده بودن. همه توی یه اتاق جمع شدیم و حرف زدیم، همه حلالیت گرفتن و خاطراتشون رو از اردو گفتن، آخر سر هم بار و بندیل رو بستن و سوار ماشین ها کردن. توی همین حین بچه های رسانه دوربین ‌ رو روشن کردن و زدن به دل خاطره بازی، بچه ها رو یه گوشه مینشوندن و فیلم می‌گرفتن. سوال این بود: یک خاطره از جهادی بگین. بچه ها هم اولش میگفتن الان چیزی یادمون نمیاد اما موتورشون که گرم میشد پر شدن حافظه دوربین رو باید بهونه میکردی تا حرفشون رو تموم کنن. خلاصه تموم شد و همه سوار ماشین شدن و حرکت کردیم.
انتهای پیام/