بر این باورم که تشکر کردن، اولین عکس‌العمل ساخته‌شده به‌عنوان انسان از یک سازنده اصلی به‌عنوان خداوند است که تحسین مخلوق را داشته اما برخی از ما اگرچه با زبان، ناشکری خود را بیان نمی‌کنیم ولی اعمالی از خود نشان‌می‌دهیم که بازتابی از ناسپاسی است بس دیدن خوبی نیاز است به بیان و این بیان از کلام ولی یعنی هدایت و نمونه بودن یک جریان وارزش گذاری به اصل یک رویداد آن هم از جنس خدمت بی منت است که سپاس خدا را بدرقه راه جهادگران میکند ما انسان‌ها از اوضاع و شرایط گله می‌کنیم.

در هر موقعیتی که هستیم و مطالبه ای داریم احساس می‌کنیم چیزی نداریم و یا چیزهایی هست که باید داشته باشیم تا حرکت کنیم وخدمت را سرلوحه کار کنیم ما حتی داشته‌های بسیار ارزشمند خود را به‌عنوان داشته‌های معمولی و پیش‌پاافتاده‌ی زندگی تلقی می‌کنیم که اگر ارزش گذاری نشود این حرکت عظیم انقلابی (خدمت جهادی) هم در مواردی ابتر دیده می‌شود که چرا ما؛ وظیفه فلانی هست یا فلان نهاد ولی قدر شناسی و قدردانی ولی امر مسلمین یعنی پویایی حرکت یعنی به دنبال رشد عمومی ویک حرکت والا و یعنی کارت درست است حرکت مبتنی بر خرد است و باید جوان جهادگر در گذر زمان قدردان خود شود چون قرار است جهاد کنیم غافل از این‌که همین داشته‌های به‌ظاهر کوچک ما، برای عد‌ه‌ی بسیاری، بزرگ‌ترین آرزوی دنیاست؛ یعنی توفیق خدمت» داشته‌هایی مانند این‌که زندگی می‌کنیم، بیمار نیستیم، زندانی نیستیم، فرزند داریم، خانواده داریم، می‌بینیم، راه می‌رویم، به خداوند ایمان داریم، برای دیگران کارهای خوب انجام می‌دهیم، زمین هر روز برای ما می‌چرخد و این‌که حالا هستیم،درصورتی‌که چند دهه‌ی قبل، اصلاً حتی یک سلول هم نبودیم و شاید چند دهه‌ی بعد هم اصلاً وجود نداشته باشیم خود تصورش حرکت است و تشکر از خالق است در روایات و احادیث بسیاری از سپاس و تشکر و ارزش گذاری آن از اهل بیت عصمت و طهارت بیان گردیده »

امام سجاد(علیه السلام):حق کسى که به تو نیکى کرده، این است که از او تشکر کنى و نیکی اش را به زبان آورى و از وى به خوبى یاد کنى و میان خود و خداى عزوجل برایش خالصانه دعا کنى- پس حضرت آقا اشراف به خدمت دارد وبه زبان آورده ویکی از ابعاد والای اخلاقی و اجتماعی ، تشکر و سپاسگزاری از کسی است که از جانب او لطف و نعمتی به دیگران رسیده است .

امام رضا علیه السلام  می‌فرماید: هر کس در مقابل خوبى مردم تشکر نکند، از خداى عزّوجلّ تشکر نکرده است.پس رهبری از خدا تشکر کرده در غیبت صاحب؛ جوان با کار وخدمت اسباب ظهور را فراهم میکند در مقابل نیکیهایی که از دیگران به ما می رسد، سه حالت می توانیم داشته باشیم: مکافات و جبران(که عالی ترین برخورد است)/ شکر و سپاس، با زبان و قلم /ناسپاسی و قدرنشناسی(که بدترین برخورد است).

از حضرت امام علی(علیه السلام) روایت است که فرمود: بر عهده کسی است که به او انعام و احسانی شده، اینکه به خوبی و به نحو شایسته، بر نعمت دهنده نیکی کند و نعمت و احسان او را جبران نماید.پس با این حدیث گویی این خدمات بر حضرت خوش آمد که تشکر نموده اگر از جبران عملی و «مکافات» ناتوان بود، با ستایشی شایسته و ثنای نیک برخورد کند، اگر از ستایش زبانی هم ناتوان بود، حداقل نعمت را بشناسد و به نعمت دهنده محبت داشته باشد. اگر این را هم ندارد و نتواند، پس شایسته آن نعمت نیست!

در روایتی هم از امام باقر(علیه السلام) روایت شده که: هر کس، آن گونه که به او نیکی شده، رفتار کند، مکافات و جبران کرده است و اگر ناتوان باشد، شاکر است و اگر شاکر باشد، بزرگوار است.عزیز اولین بودی در تشکر که عزیز مایی مولای ما وشکر گذاریت یعنی حضرت باقر ع فرمود بزرگواری…

امام سجاد(علیه السلام) نیز می فرماید: شکرگزارترین شما نسبت به خدا، کسی است که نسبت به مردم سپاسگزارتر باشد یعنی جهاد ما بزرگترین هدف شده امام سجاد(علیه السلام) در «رساله الحقوق»، در مورد حق کسی که بر شما نیکی کرده و وظیفه ای که در برابر او دارید، چنین فرموده است: حق کسی که صاحب نیکی بر توست، این است که سپاسگزار او باشی و کار نیک او را یاد کنی و خالصانه بین خود و خدایت در حق او دعا کنی و گفتار نیک در باره او داشته باشی، اگر چنین کنی در نهان و آشکار او را سپاس گفته ای و اگر هم روزی قدرت بر جبران داشته باشی، نیکی او را جبران کنی.پس حضرت اقا ما را در نهان آشکار دعا نمودی سپاس از لطفت