“امید” را دیدم
خودش بود. چندی پیش برای رویداد آموزشی عکاسی جشنواره با او تماس گرفته بودم. در آنجا با هم آشنا شدیم.
حالا از دیدنش آنقدر خوشحال شدم که با خودم گفتم:《بازم امروز کنار این “عکاس لعنتی ژذاب” میگذره، خوشیم باهم.》
به روستای بووآ که رسیدیم، بچه‌های واحد عمران از دور بنظر مورچه‌های خاکی رنگی بودند که هر کدام بیلی، کلنگی، فرغون آجر و سیمانی چیزی را داشتند به لانه می‌بردند.
در جایی دیگر، واحد آموزشی و فرهنگی نیز در حال تعلیم و انجام امور فرهنگی بودند. مورچه‌های کارگر را به خدا سپردیم و راهی روستای اسفندان شدیم.
روستایی با ۱۳۰۰ نفر جمعیت.
مشکلات گازرسانی و پمپاژ آب از جمله مشکلات عمرانی این روستای نسبتا پر جمعیت بود.
اما “خود‌ سوزی و خودکشی” آتش بیار معرکه زندگی مردم این روستا شده بود. بالاخره رسانه‌های عنکبوتی کار خودشان را کرده و در فکر جوانان روستا تار تنیده بودند. فضای مجازی و رسانه‌های خارجی در فرم و شکل فیلم‌های ترکیه‌ای و خارجی، دامی از “زندگی تجملاتی” را ساخته و آن‌ها را در دام نامرئی خود گرفتار کرده و با ناکامی و ناامیدی، آن‌ها را به خودکشی می‌رساندند.
خالی بودن جای عالِم و روحانی و فرهنگی کاران به خوبی دیده می‌شد.
آنچه از این روستا دیدم و شنیدم حکایت از نیاز به حضور یک گروه خبره از مددکاران اجتماعی و درمانگران ایمان و افکار می‌نمود.
در پیش رو کوهی بود و قله‌ای که در آنجا روستای عشایری چرام قرار داشت. مسیری صعب العبور که به هر زحمتی بود طی کردیم تا رسیدیم.
گروه جهادی پزشکی در روستا مستقر شده بودند و مشغول ویزیت بودند.
یکی را درد کلیه آزار می‌داد دیگری عفونت دندان داشت و آن یکی…..
در میان این درد و رنج‌ها، درخشش نور لباس دخترکان کوچک روستا با گیره‌های رنگارنگ روی موهای مواجشان، همان نور شادی و “امید” بود که چشمِ منِ عکاس را با خود برد.
۱۰ خانوار دیگر آن سمت کوه بودند که طبق گفته مردم اینجا، زندگی برایشان بسی سخت‌تر بود. یک نصف روز زمان برای یک دبه آب! تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
و من در این اندیشه بودم که آیا کسی هست که انعکاس امید آن‌ها را در استقامت کوه مانندشان ببیند و به امورات آن‌ها نیز بیندیشد؟
برای همین باید زیاد آبی آسمان را مشاهده کرد تا وسعت و عُلوّ دید و تفکر پیدا کرد مانند بچه‌های ” گردان تخریب”.

انتهای پیام/